Vorige week landen we op het vliegveld van Ohrid. Vastbesloten om iets te doen voor één of twee honden. Op het vliegveld spraken we Nederlandse mensen die ons vertelden dat een hond meenemen gemakkelijk is. ‘Inenten, chippen, paspoortje erbij en gewoon even laten weten aan de vliegmaatschappij’. Erica sprong een gat in de lucht, zo werd alles een stuk gemakkelijker.
Maar voor deze actie heb je natuurlijk wel een hond nodig om mee te nemen. Daaraan is helaas gebrek in Struga. In elke straat vind je honden, in allerlei soorten en maten. Erica’s oog was al in augustus gevallen op Zjorzie. Een klein hondje met korte pootjes.
Vlakbij het hotel troffen we Zjorzie aan, al kwispelende en blij met de hondenkoekjes die Erica bij zich had. Gelukkig Zjorzie was er nog!
Na een aantal wandelingen door Struga moesten we concluderen dat de andere hond die Erica had willen redden, het teefje, onvindbaar was. Dit was even slikken, maar toch moesten we doorgaan met plannen maken voor Zjorzie. We waren nog hard op zoek naar een dierenarts die hem alles kon geven wat nodig was om naar Nederland te gaan. Via de (enige) dierenwinkel in Ohrid, vlakbij Struga, vonden we een dierenarts. Met ons beste Engels/Duits en gebarentaal kwamen we een heel eind. Uiteindelijk troffen we een dierenarts met een stevige handdruk, die ons kon helpen.
Donderdagmorgen lijnde Erica Zjorzie aan en namen we hem in een taxi mee naar een dierenarts in Ohrid. Daar werd hij ingeend, gechipt door dr. Oliver, terwijl dr. Marjan Zjorzie stevig vasthield. Daarna werd het paspoort aan Erica overhandigd. Zjorzie kon mee naar Nederland.
Zjorzie leek vrijwel meteen te accepteren dat hij nu bij onze roedel hoorde. Alsof hij nog nooit anders had gedaan liep hij aan de lijn mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten