Iets volkomen idioots

 Op een drukke werkdag word ik gebeld door Erica. Ze heeft een vraag aan mij.
Onlangs is ze weer op vakantie geweest in Struga, Macedonië. Erica is een dierenvriend. Bij het zien van de vele straathonden breekt  haar hart. Terug gekomen in het koude Nederland, besloot ze iets te doen.
‘Thamar,’ zei ze, ‘ik ga naar Macedonië om te kijken of ik een of twee straathonden mee kan nemen naar Nederland. Wil jij mee?’ Ik was die dag net eigenaar geworden van een poes. Het beest had in nog geen uur mijn hart gestolen. Een volmondig ja, leek mij dus op zijn plek.
En naast al die dierenliefde ben ik wel een beetje in voor avontuur.

Toen we de boel die zelfde avond doorspraken, leek ons avontuur echter iets volkomen idioots. Er leek geen hondenopvang te bekennen in heel Macedonië. Niemand die ons lokaal kon helpen.
Honden moeten minimaal 30 dagen zijn gevaccineerd, voordat je ze op het vliegveld zet. Een plek waar ze in de tussentijd kunnen verblijven is dus hard nodig.

Erica echter is volhardend en ze belt stad en land af. Van dierenarts tot organisatie Dierennood.  Na twee weken staat ze weer bij mij voor de deur. Er is een vrouw in Skopje, die in haar ééntje een asiel met veertig honden heeft. Onze hoop leeft op. In ons beste Engels sturen we haar een bericht op Facebook. Na een dag krijgen we antwoord: ze is bereid de honden op te vangen.

De tickets zijn ondertussen geboekt, oktober vliegen we. Vanmiddag ga ik naar de bieb om het boek van Cesar Milan, de hondenfluisteraar nog eens te lenen. Als we daar honden van straat moeten gaan plukken, kan zijn kennis nog wel eens van pas komen.

Hieronder de pagina van Daniela, de vrouw van het asiel. Liken mag altijd.
Facebookpagina Daniela's hondenhulp in Macedonie