Op een drukke werkdag word ik gebeld door Erica. Ze heeft
een vraag aan mij.
Onlangs is ze weer op vakantie geweest in Struga, Macedonië. Erica is een dierenvriend.
Bij het zien van de vele straathonden breekt haar hart. Terug gekomen in het koude
Nederland, besloot ze iets te doen.
‘Thamar,’ zei ze, ‘ik ga naar Macedonië om te kijken of ik een of twee straathonden
mee kan nemen naar Nederland. Wil jij mee?’ Ik was die dag net eigenaar
geworden van een poes. Het beest had in nog geen uur mijn hart gestolen. Een
volmondig ja, leek mij dus op zijn plek.
En naast al die dierenliefde ben ik wel een beetje in voor avontuur.
Toen we de boel die zelfde avond doorspraken, leek ons
avontuur echter iets volkomen idioots. Er leek geen hondenopvang te bekennen
in heel Macedonië. Niemand die ons lokaal kon helpen.
Honden moeten minimaal 30 dagen zijn gevaccineerd, voordat je ze op het
vliegveld zet. Een plek waar ze in de tussentijd kunnen verblijven is dus hard
nodig.
Erica echter is volhardend en ze belt stad en land af. Van dierenarts tot organisatie
Dierennood. Na twee weken staat ze weer
bij mij voor de deur. Er is een vrouw in Skopje, die in haar ééntje een asiel
met veertig honden heeft. Onze hoop leeft op. In ons beste Engels sturen we
haar een bericht op Facebook. Na een dag krijgen we antwoord: ze is bereid de
honden op te vangen.
De tickets zijn ondertussen geboekt, oktober vliegen we.
Vanmiddag ga ik naar de bieb om het boek van Cesar Milan, de hondenfluisteraar
nog eens te lenen. Als we daar honden van straat moeten gaan plukken, kan zijn
kennis nog wel eens van pas komen.
